[nggallery id=20]Japan en Nederland vieren dit jaar dat ze al 400 jaar goede betrekkingen hebben. Op zaterdag 8 november is ter gelegenheid hiervan een special workshop gegeven voor alle zwartebanders van district midden Nederland. Senioren Gijs en Bas zijn er bij en doen verslag!

De rit naar Wijk bij Duurstede toe is al spannend genoeg, aangezien wij pas 148 dagen ervoor onze zwarte band hebben gehaald. Oude herinneringen herleven. Aangekomen zien we gelijk al een paar bekenden, m.n. Joop, Hennie, Martin, Edwin en nog een paar senioren. Van de overige ca. 150 zwarte banders komen een paar bekend voor (van de examencommissie!). Verder lopen er veel judoka’s rond met gevarenband (rood/wit, dus 6de dan of hoger). We zien de eerste Japanners ook in de wandelgangen: “Ohio!” (goedemorgen) en “Hajimi-maste” (aangenaam kennis te maken). Ja, de senioren zijn van alle markten thuis.

De workshops zullen worden gegeven door een aantal wereld en Olympische kampioenen uit Tokio en Hokkaido (noordelijkste eiland van Japan). De namen blijken niet goed te onthouden (wij zijn ook geen 40 meer). Ook de president van het museum van Kodokan is aanwezig. De anderen werken op politiescholen. Na de openingsceremonie, die vooral indrukwekkend is door de grote opkomst, volgt de “warming up”. Voor ons lijkt dit meer op een “cooling down”. Naast koppeltjeduikelen met spagaat zijn het vooral rek- en strekoefeningen. Erg leuk om mee te maken, want dat doet men al 150 jaar zo in Japan… met het nodige resultaat! Tevens halen we ons Japans nog even op: ichi, ni, san, chi, go rokku, sichi, hachi! Hierna wordt de groep in drieën gedeeld en kan de eerste workshop beginnen.

De eerste workshop gaat voer de essentie van de Nage No Kata, Kodokan stijl. Nage No Kata is een gestileerde oefening die beoordeeld wordt op drie aspecten: het groeten, de technieken en de atmosfeer. We beginnen met het staande groeten en leren dat de vingers tegen elkaar aangeplakt moeten zijn en tegen zijkant van het lichaam, de enkels tegen elkaar, het gezicht is vertikaal (dus niet naar boven of onder wijzend) en de ogen staan op oneindig en bewegen niet: “look to the mountains in the distance”. Het lukt Hennie heel goed. Dan begint het buigen, vanuit de heupen, de rug blijft recht, het hoofd ten opzichte van de rug beweegt niet, de ogen bewegen ook niet ten opzichte van het hoofd. Langzaam, even beneden wachten en weer langzaam naar boven en die bergen zoeken die we in Nederland niet hebben. Ondertussen zijn de handen even naar voren gegleden op je dijbeen en gezakt tot bovenaan je knieschijf. Niet meer niet minder.

De professor had graag nog een uur hierover doorverteld maar we moeten ook nog het lopen met de voeten aan de grond en zittend groeten bespreken. Het lopen is met je navel op één hoogte en in één lijn. Daarna 20 minuten over de essentiële details van zittend groeten: alleen de grote tenen zijn gekruist, de rest van de tenen niet. Voor de mannen: twee vuisten moeten tussen je knieën passen. Voor de vrouwen: knieën tegen elkaar. Handen glijden naar voren, niet buiten om, niet de ellebogen uit laten steken en je onderrug komt niet omhoog. Grappig hoe de professor alle foute voorbeelden ook geeft en, om aan te geven dat het fout is, een kruis vormt met zijn twee onderarmen voor zijn borst. Of met één hand voor zijn borst heen en weer wappert (zoals ook scheidsrechters tijdens een wedstrijd boven hun hoofd doen als ze een beslissing willen herroepen).

Tot slot hebben we tijd om de eerste paar worpen van de 15 te zien en commentaar te horen. Wij zitten in de groep met de Nederlandse Nage No Kata kampioenen (4de op de wereldkampioenschappen van laatst) en die mogen het voordoen. De Japanse professor pakt per worp gelijk enkele essentiële fouten eruit. Zo moet de slag naar het hoofd door Uke niet beginnen met een voorwaartse beweging. Nee, eerst naar achteren cirkelen, zodat bij de slag alle energieën van het lichaam naar vóren gaan. Anders ben je inefficiënt bezig met je energie. Hier wordt dus heel goed over nagedacht. Prachtig om mee te maken.

Twee kampioenen laten hun favoriete technieken zien. Een derde professor vertaalt het Japans naar het Engels. Inderdaad met wat traditionele versprekingen tussen de l en de r maar heel goed te volgen. De uchi-mata vanuit standaard pakking blijkt een paar geheimen te hebben. Ellebogen gaan in oksels, de binnenkant van de andere pols wijst naar de zon. Tegelijk is dat een stevige “kesushi”, balansverstoring. De instapvoet maakt een driehoek (sankaku), de andere voet stapt veel dieper in. De andere kampioen had een variant waarbij je ronddraait en je voeten 180 graden tegen elkaar zet. Hiermee werp je de tegenstander ook helemaal de andere kant op. Daarna de o-sotogari (eerste beenworp) op speciale manier geleerd en bij weerstand de variant: “pull towards chest, then throw”. Tot slot ook de combinatie naar de-ashi-barai (voorste voet veeg). “Looks easy… very difficult”. Minuscule aanwijzingen tijdens het oefenen leiden tot fantastische resultaten. We kunnen niet wachten op de donderdagavond om e.e.a. uit te proberen. We laten de leraren het vooral ook bij ons voordoen. Fantastisch om door hen gegooid te worden. Eén en al techniek, en ja de spierbundels natuurlijk. Vrolijke gezichten alom. Uke linkse pakking en Tori rechtse pakking? Na een ko-soto-gari gaat de o-goshi heel makkelijk.

Na de lunch is ons beloofd speciale en nieuwe technieken te krijgen voor op de grond. De eerste: onder de buik de punt van de jas pakken. Daarna volgt nog wel een mooie variant hierop die binnenkort alle senioren onder de knie zullen hebben. Het is moeilijk je lunch binnen te houden bij deze technieken. Ondanks zeer gebrekkig Engels van de twee leraren is dit heel goed in lichaamstaal uit te leggen! Genki des! (het gaat goed). Daarna een techniek van armopsluiten zoals we nog nooit hebben gezien met mogelijkheden voor verwurgen en diverse houtgrepen. Deze gaan we voor onszelf houden om zo meer punten te scoren op de dinsdagavond. Tot slot een verwurgingtechniek waarbij de schouder naar de grond gaat en onderlichaam naar boven (ue). Hierbij is de uitleg “wait” niet bedoeld als wachten maar als “weight”, gebruik je gewicht. Prachtig uitleg met veel duimen de lucht in. Veel geleerd!

De Japanse delegatie kreeg cadeaus van de judobond, en de japanners hadden een vers van de pers kodokan boek bij zich. Een gelukkige kreeg het pak van de Japanse kampioen. Daarna zijn we uiteraard op de foto gegaan en natuurlijk ons paspoort laten signeren. Met handen en voeten nog vrienden proberen te maken. Arigato-gozaimas! (hartelijk bedankt). Thuisgekomen hebben we nog heerlijk nagepraat onder het genot van Japans bier en Japanse borrelnoten. Een zaterdag om nooit te vergeten!

Sayo nara (tot ziens)

Gijs-san en Bas-san