Seniorenactiviteiten

Judoën in Japan

JUDOËN IN JAPAN

Na een aantal workshops die we kregen van Japanners hier in Nederland, waren senioren Gijs en Bas nieuwsgierig hoe het judoën in Japan ervaren wordt. Na jaren wensen, plannen en mislukte eerdere pogingen was het in april eindelijk zo ver. Op naar naar Tokyo op zoek naar de bron van onze passie. Op veler verzoek hier een kort verslag. Uitgebreid dagboek met veel foto’s en filmmateriaal is te lezen op internet: http://judojapan.waarbenjij.nu/      

Voorbereiding

Wat niet meeviel was om contacten te krijgen en te leggen met lokale dojos. Via andere judoka’s, kennissen en internet wisten we contact te leggen met o.a. een Japanse kampioen en een Australische leraar in twee dojos. Joop schreef nog een ware aanbevelingsbrief hetgeen in Japan echt gewardeerd wordt. Echte concrete afspraken waren er niet te maken ver van te voren en de reis werd geboekt rekening houdend met de Japanse Judo kampioenschappen. Helaas: 2 maanden voordat we vertrokken moest de kampioen geopereerd worden aan zijn gescheurde kruisband. Bas scheurde ook zijn kruisband deels in, en kon paar weken voor vertrek nauwelijks rennen, laat staan staande judoën. Toch maar besloten te gaan: wij worden ook een dagje ouder! Met Japanse visitekaartjes, delftsblauwe klompjes en oranje Holland trainingsjassen gingen we op weg! 

Kodokan

Wij sliepen voor groot gedeelte op het Kodokan International Institute of Judo. Dit is het Mekka van judo opgericht door Higaro Kano als kloppend hart om het judo over de werld te verspreiden. Er is een beeld van hem buiten. Er zijn vele judozalen verspreid over de middelste 4 verdiepingen. De andere verdiepingen zijn kantoor, museum en tribune (die op de 8ste verdieping is). De hoofdzaal heeft vier matten. Als je binnenkomt groet je een grote afbeelding van dr. Kano en de stoel waar hij vroeger op zat.

Vlak voor het senioren uurtje zien we de les van kinderen. Een stuk of 50 tegelijkertijd variërend van 7 tot 15 jaar. De Sensei loopt rond, zegt niks. Twee andere leraren (ko-sensei) geven her en der aanwijzingen. Het zijn de oudere kinderen (sempai) die roepen welke oefening er volgt en hardop in het Japans tellen: “ichi, ni” (1,2). De rest roept dan: “san, shi” (3,4). “Go, rok” (5,6)… en de rest roept weer: “sichi, hachi” (7,8) en op naar de volgende oefening. Tokyo kent 20 miljoen inwoners en het verkeer is druk… het wordt niet erg gevonden dat sommige leerlingen 5 á 10 minuten te laat binnenkomen. Wel even naar alle leraren lopen en diepe buiging maken. Na 45 minuten… nog geen druppeltje zweet gezien! Wat ze doen zouden we hier namelijk rek- en strekoefeningen noemen. Tot slot gaan ze over tot Randoori (potjes tegen elkaar). We hebben niet gezien dat er techniek wordt uitgelegd… dit zal op een ander uur of op gewone school uitgelegd worden? 

De training voor senioren is van 6 tot 8 in de avond. Handig voor mensen die werken; wij moesten wel wennen omdat je dan met eten rekening moet houden. Warming up mag jezelf doen en dan is het een kwestie met wie je een potje wilt judoën. Veel simpeler is het niet. Je hebt keuze uit zo’n 100 judoka’s en je mag iedereen uitnodigen voor een staande partij of een grondgevecht. “O-ne-gaishimas?”=zullen we een potje? Tijdens de buiging: “O-ne-gaishimassss..!”. We hebben aardig wat potjes gejudoed en ook kon je de leraren die vrij rondliepen aanspreken voor een potje of vragn of ze hun favoriete techniek wilde demonstreren met Uchi-komi. Zo komen we toch nog wat te weten. Rusten doe je op de bank, niet op de mat. Drinken in de kleedkamer, niet in de zaal. Eind van de training verscheen Toshiro Daigo, een van de nog drie levende 10de dan houders. Hij legde een worp van de nage-no-kata uit in ca. 45 minuten, inclusief geschiedenis van die worp in 1920. 

Andere Dojos

Ons contact met de dojo van de kampioen was verbroken en de Australiër nam ineens niet meer op. Onder het motto “geen nieuws is goed nieuws” zijn we lukraak naar de beroemde Tokei University gegaan. Het was twee uur rijden. Het waren twee indrukwekkende zalen op de campus: een voor judo en een voor kendo (met stokken). We maakten kennis met de leraar waar we mee in contact hadden proberen te komen. Het bleek dat training al over een kwartier begon om vijf uur. In de judo zaal stonden een zo’n 100 studenten te trainen. Ook hier een uitgebreide en lange warming-up en daarna uchikomi en randoori. De oudste sensei van een jaar of 80 werd op een stoel gezet. In zijn hand een stok. Zeker geen wandelstok, maar of hij disciplinair nog gebruikt wordt hebben we niet gezien. We dachten nog om terug te gaan, maar de 4 uur reistijd in totaal en het missen van onze kodokan training… we lieten het bij het ene bezoek. 

Judokampioenschappen

Op onze laatste twee dagen hebben we het “high-dan tournament” op de Kodokan gezien en de “All Japan Judo Championships”. Het eerste was zeer indrukwekkend. Vijfde Dan houders kunnen in 1 dag een Dan erbij winnen door wedstrijdpunten te verzamelen. Er zaten veel 65+ bij die erg fanatiek erin gingen met schoppen. Er werden een paar per ambulance afgevoerd. Veel mooie ippons zagen we niet; het was het hard werken voor de meesten en na de eerste minuut ging vaak het licht uit. 

De kampioenschappen was toch wel het hoogtepunt van onze reis. In het Budokan waar -Anton Geesink in 1964 Olympisch kampioen werd- verzamelden zich alle kampioenen van Japan. Per streek was het aantal deelnemers van te voren vast gesteld. Alle gewichten in één grote laddercompetitie. Eén keer verliezen en je ligt eruit. We zaten schitterend met onze neus er bovenop en hebben 5 uur onafgebroken genoten. Bij de opening werd ook kata gedemonstreerd, evenals bij de kleine pauze tussen kwart, halve en hele finale. Schitterende Ippons gezien, zie de filmpjes op ons verslag. Als toetje ontmoeten we buiten ook nog held Muneta. Ook hij kreeg een mooi delftsblauw klompje van ons. 

Cultuur

Doordat er overdag veelal geen judoactiviteiten plaatsvonden, hebben we meer cultuur gedaan dan gepland. Om te beginnen natuurlijk het judo museum waar het judopak van Higaro Kano hangt. Meer dan paar stukken jute is het niet. Alle tempels in de buurt hebben we zo’n beetje bezocht, evenals Mount Fuji, die helaas in de mist zat. Overal zijn we heen gereisd. Met metro, trein, taxi, monorail en ook de Shinkansen (bullet train, 300 km/uur). Sushi, suki-yaki, sashimi, teri-yaki, ramen soep… we hebben alles gegeten, zelfs Koreaans. Parken, stadswandelingen en slapen in een origineel traditioneel Japans familiehotel, aardbeving, waterval… te veel om op te noemen. Maar het meest hebben we gelachen als we de Japanners confronteerden met ónze cultuur. Door bijvoorbeeld net zo enthousiast het winkel personeel te begroten bij het binnenkomen of weggaan van een winkel. Doen de Japanners helemaal niet, en het effect was zo grappig. Iedereen waardeerde het en schoot in de lach. 

Conclusie

Het valt niet mee om zo’n reis goed te organiseren. Wil je als senior echt techniek en kata training, dan is het beste om voor een paar maanden het seminar bij de Kodokan te volgen. Verder lijkt er weinig aandacht voor techniek, omdat ze als klein kind al voldoende training hebben gehad. Voor het overige is het vooral Randoori wat de klok slaat, hetgeen ideaal is voor de wedstrijdjudoka van 20-30 jaar oud die elke dag wil trainen. Neemt niet weg dat een bezoek aan Japan een onvergetelijke ervaring is waar we ontzettend veel meegemaakt en gelachen hebben!

 Sayo-nara,

 Gijs-san en Bas-san

Seniorenactiviteiten

Wachtlijst senioren

Wachtlijst senioren

Het seniorenuur op de dinsdagavond is de afgelopen maanden snel vol gelopen. Er staan nu ruim 60 senioren voor dit uur op de ledenlijst. Vanaf november is er een presentielijst bijgehouden. Uit de gegevens is gebleken dat er per keer tussen de 26 en 36 judoka’s op de mat staan.

De leraren hebben de lesmethode goed aangepast aan het grote aantal, waarvoor de complimenten vanuit het bestuur. Toch vindt het bestuur dat er met een dergelijk aantal wel een limiet is bereikt. Veiligheid en de aandacht die een ieder in de les verdient zijn ook belangrijke aspecten die moeten worden afgewogen.

Het bestuur heeft daarom op de vergadering van 13 januari 2010 besloten om met ingang van 13 januari een wachtlijst in te stellen voor senioren. De presentielijst zal de komende maanden nog worden bijgehouden. Zodra er weer enige ruimte is, worden de judoka’s van de wachtlijst benaderd.

Senioren die voor 13 januari 2010 al een keer ter kennismaking op de mat hebben gestaan, mogen zich nog als lid aanmelden. Anderen kunnen zich bij de ledenadministratie aanmelden voor de wachtlijst.

De tijdelijke seniorenstop geldt overigens niet voor het eventueel doorschuiven van de leden van de jeugd.

Het Bestuur.

Seniorenactiviteiten, Trainingen

400 jaar Japan-Nederland: Speciale Judoworkshop

[nggallery id=20]Japan en Nederland vieren dit jaar dat ze al 400 jaar goede betrekkingen hebben. Op zaterdag 8 november is ter gelegenheid hiervan een special workshop gegeven voor alle zwartebanders van district midden Nederland. Senioren Gijs en Bas zijn er bij en doen verslag!
De rit naar Wijk bij Duurstede toe is al spannend genoeg, aangezien wij pas 148 dagen ervoor onze zwarte band hebben gehaald. Oude herinneringen herleven. Aangekomen zien we gelijk al een paar bekenden, m.n. Joop, Hennie, Martin, Edwin en nog een paar senioren. Van de overige ca. 150 zwarte banders komen een paar bekend voor (van de examencommissie!). Verder lopen er veel judoka’s rond met gevarenband (rood/wit, dus 6de dan of hoger). We zien de eerste Japanners ook in de wandelgangen: “Ohio!” (goedemorgen) en “Hajimi-maste” (aangenaam kennis te maken). Ja, de senioren zijn van alle markten thuis.
De workshops zullen worden gegeven door een aantal wereld en Olympische kampioenen uit Tokio en Hokkaido (noordelijkste eiland van Japan). De namen blijken niet goed te onthouden (wij zijn ook geen 40 meer). Ook de president van het museum van Kodokan is aanwezig. De anderen werken op politiescholen. Na de openingsceremonie, die vooral indrukwekkend is door de grote opkomst, volgt de “warming up”. Voor ons lijkt dit meer op een “cooling down”. Naast koppeltjeduikelen met spagaat zijn het vooral rek- en strekoefeningen. Erg leuk om mee te maken, want dat doet men al 150 jaar zo in Japan… met het nodige resultaat! Tevens halen we ons Japans nog even op: ichi, ni, san, chi, go rokku, sichi, hachi! Hierna wordt de groep in drieën gedeeld en kan de eerste workshop beginnen.
Nage No Kata: een stijlvolle ceremonie
De eerste workshop gaat voer de essentie van de Nage No Kata, Kodokan stijl. Nage No Kata is een gestileerde oefening die beoordeeld wordt op drie aspecten: het groeten, de technieken en de atmosfeer. We beginnen met het staande groeten en leren dat de vingers tegen elkaar aangeplakt moeten zijn en tegen zijkant van het lichaam, de enkels tegen elkaar, het gezicht is vertikaal (dus niet naar boven of onder wijzend) en de ogen staan op oneindig en bewegen niet: “look to the mountains in the distance”. Het lukt Hennie heel goed. Dan begint het buigen, vanuit de heupen, de rug blijft recht, het hoofd ten opzichte van de rug beweegt niet, de ogen bewegen ook niet ten opzichte van het hoofd. Langzaam, even beneden wachten en weer langzaam naar boven en die bergen zoeken die we in Nederland niet hebben. Ondertussen zijn de handen even naar voren gegleden op je dijbeen en gezakt tot bovenaan je knieschijf. Niet meer niet minder.
De professor had graag nog een uur hierover doorverteld maar we moeten ook nog het lopen met de voeten aan de grond en zittend groeten bespreken. Het lopen is met je navel op één hoogte en in één lijn. Daarna 20 minuten over de essentiële details van zittend groeten: alleen de grote tenen zijn gekruist, de rest van de tenen niet. Voor de mannen: twee vuisten moeten tussen je knieën passen. Voor de vrouwen: knieën tegen elkaar. Handen glijden naar voren, niet buiten om, niet de ellebogen uit laten steken en je onderrug komt niet omhoog. Grappig hoe de professor alle foute voorbeelden ook geeft en, om aan te geven dat het fout is, een kruis vormt met zijn twee onderarmen voor zijn borst. Of met één hand voor zijn borst heen en weer wappert (zoals ook scheidsrechters tijdens een wedstrijd boven hun hoofd doen als ze een beslissing willen herroepen).
Tot slot hebben we tijd om de eerste paar worpen van de 15 te zien en commentaar te horen. Wij zitten in de groep met de Nederlandse Nage No Kata kampioenen (4de op de wereldkampioenschappen van laatst) en die mogen het voordoen. De Japanse professor pakt per worp gelijk enkele essentiële fouten eruit. Zo moet de slag naar het hoofd door Uke niet beginnen met een voorwaartse beweging. Nee, eerst naar achteren cirkelen, zodat bij de slag alle energieën van het lichaam naar vóren gaan. Anders ben je inefficiënt bezig met je energie. Hier wordt dus heel goed over nagedacht. Prachtig om mee te maken.
Tachi-Waza: staande technieken
Twee kampioenen laten hun favoriete technieken zien. Een derde professor vertaalt het Japans naar het Engels. Inderdaad met wat traditionele versprekingen tussen de l en de r maar heel goed te volgen. De uchi-mata vanuit standaard pakking blijkt een paar geheimen te hebben. Ellebogen gaan in oksels, de binnenkant van de andere pols wijst naar de zon. Tegelijk is dat een stevige “kesushi”, balansverstoring. De instapvoet maakt een driehoek (sankaku), de andere voet stapt veel dieper in. De andere kampioen had een variant waarbij je ronddraait en je voeten 180 graden tegen elkaar zet. Hiermee werp je de tegenstander ook helemaal de andere kant op. Daarna de o-sotogari (eerste beenworp) op speciale manier geleerd en bij weerstand de variant: “pull towards chest, then throw”. Tot slot ook de combinatie naar de-ashi-barai (voorste voet veeg). “Looks easy… very difficult”. Minuscule aanwijzingen tijdens het oefenen leiden tot fantastische resultaten. We kunnen niet wachten op de donderdagavond om e.e.a. uit te proberen. We laten de leraren het vooral ook bij ons voordoen. Fantastisch om door hen gegooid te worden. Eén en al techniek, en ja de spierbundels natuurlijk. Vrolijke gezichten alom. Uke linkse pakking en Tori rechtse pakking? Na een ko-soto-gari gaat de o-goshi heel makkelijk.
Ne-Waze: grondtechnieken
Na de lunch is ons beloofd speciale en nieuwe technieken te krijgen voor op de grond. De eerste: onder de buik de punt van de jas pakken. Daarna volgt nog wel een mooie variant hierop die binnenkort alle senioren onder de knie zullen hebben. Het is moeilijk je lunch binnen te houden bij deze technieken. Ondanks zeer gebrekkig Engels van de twee leraren is dit heel goed in lichaamstaal uit te leggen! Genki des! (het gaat goed). Daarna een techniek van armopsluiten zoals we nog nooit hebben gezien met mogelijkheden voor verwurgen en diverse houtgrepen. Deze gaan we voor onszelf houden om zo meer punten te scoren op de dinsdagavond. Tot slot een verwurgingtechniek waarbij de schouder naar de grond gaat en onderlichaam naar boven (ue). Hierbij is de uitleg “wait” niet bedoeld als wachten maar als “weight”, gebruik je gewicht. Prachtig uitleg met veel duimen de lucht in. Veel geleerd!
Eindceremonie
De Japanse delegatie kreeg cadeaus van de judobond, en de japanners hadden een vers van de pers kodokan boek bij zich. Een gelukkige kreeg het pak van de Japanse kampioen. Daarna zijn we uiteraard op de foto gegaan en natuurlijk ons paspoort laten signeren. Met handen en voeten nog vrienden proberen te maken. Arigato-gozaimas! (hartelijk bedankt). Thuisgekomen hebben we nog heerlijk nagepraat onder het genot van Japans bier en Japanse borrelnoten. Een zaterdag om nooit te vergeten!
Sayo nara (tot ziens)
Gijs-san en Bas-san
Seniorenactiviteiten