En dan is het zo ver: zaterdag 11 juni 2011, Wijk bij Duurstede. En dan word je opgeroepen en dan moet je op. De zenuwen deze keer niet erger dan de andere keer. Dan kunnen we gaan genieten. Want we weten, we hebben veel getraind, dus dan moet het wel lukken. Moesten even terugdenken aan al die momenten, dat je met gemengde gevoelens hard op je rug landde: de pijn van de klap maar ook de blijdschap dat de worp van jij en je maatje dan ook super goed gelukt was.

Maar nu is het dan zover in onze eigen privéhoek met eigen tatami. Het groeten, de pasjes, de eerste worpen en dan… dan gaat het even mis: een verkeerde pas, een vergeten beweging of … ai..! Maar is dat dan zo erg? Je hersenen draaien op voelen toeren, klamme zweet, sterretjes, zenuwen… gelukkig is je maatje er dan en je ervaring…  en vind je je rust weer terug. Je moet je dan ook niet laten afleiden door het bloed. Pleister erop, zweet van het voorhoofd vegen, diep ademen, dextro, en even lachen, dat is het beste wat je dan kan doen. Liedje van d’André Hazes in je hoofd helpt goed en wat goed dat je support krijgt van het meegekomen publiek.

Nu is het dan al weer tijd voor het werkstuk. Of je niet voor de breedte wil gaan, dus dan maar voor de diepte gekozen. Kwaliteit is beter dan kwantiteit, zeggen ze. Maar gaat het dan wel lukken? Weet je maatje dan wel wat hij moet doen? En dan wordt je onderbroken door de examencommissie. Was het niet goed dan? Of je het verschil weet tussen o-uchigari en o-uchiharai en het ook dan even wilt laten zien. Daarna één worp, maar dan wel in vier richtingen en tot slot diverse worpen links en rechts. En afgroeten maar en dan weet je: het is voorbij, ik heb genoten en ik weet dat het goed was… ook al ging niet alles perfect.

En dan word je omgeroepen en krijg je alle drie je diploma en dan is het feest. Dan is het helemaal goed en vier je dat tot in de late uurtjes. Tja, maar dan, wat ga je dan daarna doen? Eerst maar eens de zomervakantie in, rusten en plannen maken … en waar de volgende reis ons heen brengt… dat horen jullie dán nog wel nog!

Grote Dank aan Joop, Hennie en alle senioren judoka’s die ons geholpen of gesteund hebben de afgelopen jaren!

“met bloed, zweet en tranen” … te zien door youtube te kiezen en dan zoeken op  “judoexamen mackaay”

Bas, Gijs en Gerben